To „Ukochane drewno” Grzesiuka przynosiło powiew nadziei, przenosiło w świat humoru, do czasów, do których chce się wrócić. Najpierw w obozie, potem na gruzach Warszawy wygrywało melodie bliskie sercu, porywające, budzące dawne wspomnienia.

Dzisiaj potrzebujemy znów tej nadziei i bliskości, którą będziemy mogli wysłać z dobrym życzeniem za wschodnią granicę. Znów potrzebujemy symbolicznej Myszki Miki, która oprócz wywołania uśmiechu na twarzy dziecka, może przynieść nadzieję dorosłym.

W czasach kolejnej zawieruchy mamy zaszczyt zaprosić Państwa na Festiwal Grzesiuka.

Niech muzyka złagodzi to co złe. Anawa!